-
2013 March Handschrift
-
2013 March Moeiteloos
-
2013 March Boeing 747
-
2013 March Bunker
-
2013 February Schiele
-
2013 February Inspiratie (II)
-
2013 February Tumblr.
-
2013 January Bervoets
-
2013 January Licht
-
2013 January Jan Six
-
2013 January Bade
-
2013 January See Art Fly
-
2012 December Onbewoond eiland
-
2012 December Schilderijen
-
2012 December Klimt
-
2012 December Nothingness
-
2012 November Nevel
-
2012 November Magie
-
2012 November Kind
-
2012 November Inspiratie
-
2012 October Matterhorn
-
2012 October Demonen
-
2012 October Vulkaanrand
-
2012 October Richting
-
2012 October Esther
-
2012 September Wakker
-
2012 September Blijvertjes
-
2012 September Wit
-
2012 September Ongrijpbaar
-
2012 August L' Amour Fou
-
2012 July Zielsverwant
-
2012 July YoungWise
-
2012 July Momenten
-
2012 July Tracey
-
2012 June Abramovic
-
2012 June Ritueel
-
2012 June Bedevaart
-
2012 June Ik hou van je
-
2012 May Schildpad
-
2012 May Muze
-
2012 May Varen
-
2012 May Parijs
-
2012 May Een minuut
-
2012 April Sweerts
-
2012 April Inspirator
-
2012 April Opening
-
2012 April Matthaus
-
2012 March Gekrast
-
2012 March Rillingen
-
2012 March Ode
-
2012 March Geweer
-
2012 February Wich
Ik heb de in 2010 overleden graffitikunstenaar Rammelzee één keer ontmoet, begin jaren tachtig in Galerie Yaki Kornblit op de Willemsparkweg in Amsterdam. Dat maakte een diepe indruk op mij. Kornblit bracht als eerste New Yorkse kunstenaars als Dondi, Futura 2000, Quick en Rammelzee naar Nederland.
Het waren hoogtijdagen voor de graffiti. Keith Haring had zijn expositie in het Stedelijk Museum. Ik behoorde destijds tot de eerste lichting ‘graffitischrijvers’ in Nederland en dit waren onze helden. We hielden verhitte discussies over graffiti op doek. De grote vraag was natuurlijk of deze gasten niet hun streetcredibilty verloochenden.
Maar Rammelzee was anders. Hij was zélf het kunstwerk. Hij droeg vier zonnebrillen over een Tibetaanse muts en was omhangen met Afrikaans aandoende sieraden. Hij leek deels op de auto Kitt uit de serie Knightrider, deels op een futuristische samoerai met luipaardvellen om. En hij was gewapend. Met een speelgoedgeweer.
Rammelzee was ook rapper.Hij was te zien in Wildstyle, de beste film over hiphop, graffiti en breakdance, toen een nieuwe zwarte subcultuur. Hierin doet ‘Rammel’ een nasale freestyle rap, de ‘gangsta duck’ die later onder meer bands als The Beastie Boys en Cypress Hill sterk beïnvloedde.
Rammelzees graffitiwerk zou hem zijn hele bestaan als kunstenaar achtervolgen, ook in zijn schilderijen en objecten. Hij schreef er een manifest over: Gothic futurism. Daarin begon hij een symbolische oorlog tegen de standaardisering van het alfabet. Zoals monniken in de veertiende eeuw manuscripten verluchtigden met ornamenten, zo maakte Rammelzee een nieuw alfabet met ‘strijdbare’ letters voor de 21ste eeuw.
Hij bevrijdde de letter van de pagina en transformeerde ze tot collageachtige beelden van alles wat hij in New York op straat tegenkwam: teenslippers, zonnebrillen, zelfs luchtverfrissers.
Rammelzee mag dan dood zijn, zijn vrije geest leeft nog volop. Het Museum of Modern Art in New York eert hem nu met een expositie. Wie had dat gedacht toen hij dertig jaar geleden de stad onveilig maakte met zijn speelgoedgeweer?