-
2013 March Handschrift
-
2013 March Moeiteloos
-
2013 March Boeing 747
-
2013 March Bunker
-
2013 February Schiele
-
2013 February Inspiratie (II)
-
2013 February Tumblr.
-
2013 January Bervoets
-
2013 January Licht
-
2013 January Jan Six
-
2013 January Bade
-
2013 January See Art Fly
-
2012 December Onbewoond eiland
-
2012 December Schilderijen
-
2012 December Klimt
-
2012 December Nothingness
-
2012 November Nevel
-
2012 November Magie
-
2012 November Kind
-
2012 November Inspiratie
-
2012 October Matterhorn
-
2012 October Demonen
-
2012 October Vulkaanrand
-
2012 October Richting
-
2012 October Esther
-
2012 September Wakker
-
2012 September Blijvertjes
-
2012 September Wit
-
2012 September Ongrijpbaar
-
2012 August L' Amour Fou
-
2012 July Zielsverwant
-
2012 July YoungWise
-
2012 July Momenten
-
2012 July Tracey
-
2012 June Abramovic
-
2012 June Ritueel
-
2012 June Bedevaart
-
2012 June Ik hou van je
-
2012 May Schildpad
-
2012 May Muze
-
2012 May Varen
-
2012 May Parijs
-
2012 May Een minuut
-
2012 April Sweerts
-
2012 April Inspirator
-
2012 April Opening
-
2012 April Matthaus
-
2012 March Gekrast
-
2012 March Rillingen
-
2012 March Ode
-
2012 March Geweer
-
2012 February Wich
Mijn atelier ligt op een onooglijk industrieterrein op een nogal desolate plek, in de havens achter Station Sloterdijk. In tegenstelling tot het atelier bij de Nieuwmarkt waar ik tien jaar heb gewerkt, is hier geen afleiding. Het is stil, er kan gewerkt worden. Precies wat ik nodig heb.
Met de rafelranden van Amsterdam heb ik altijd wat gehad. Hier vind je nog oude goederenwagons die nooit meer ergens heen zullen gaan, onkruid tussen de rails. Niet elk stukje gevuld met bestemmingsplannen. Het is stad noch land en daardoor ongedefinieerd en open. Mijn uitzicht is industrieel; aan de ene kant de gigantische, tachtig meter hoge schoorstenen van de Nuonkrachtcentrale, aan de andere kant de autosloperij, pakketjes staal hoog opgestapeld alsof het beelden zijn. Een readymade.Om er te komen rijd ik een stukje over de ring.
Vandaag viel me opeens op dat er een metershoge tekst geplaatst is op het dak van een kantoorgebouw langs de weg. Er staat: IK HOU VAN JE. Na het bombardement voor mannenpakken en Kentucky Fried Chicken een verademing. Reclame voor de liefde? Of juist commentaar op deze tijd waarin alle intimiteit openbaar gewordt maakt?
De woorden zijn los van elkaar geplaatst op verschillende hoogten, zodat ze dansen. Hoge buizen met lichtstralen erachter, als ontploffend vuurwerk. Een beetje een vintage jarenvijftig lamp. Dat geeft het geheel iets lichtvoetigs: kermis en spektakel.Het idee dat de kunstenaar dit voor zijn geliefde of voor ons persoonlijk heeft neergezet, stemt vrolijk. Het doet denken aan het neonwerk I promise to love you van Tracey Emin. Of de kroonluchter HaHa HiHi van kunstenaar John Körmeling op Schiphol, waar het gelach bijna hoorbaar vanaf komt. En aan de regenboogkleurige neonsign van Ugo Rondinone op het New Museum in New York. Daarop staat Hell, Yes!
Ik weet niet wie het heeft geplaatst, en wanneer, maar het maakt dat mijn desolate landschap er vanmorgen een stuk minder eenzaam bij ligt.