-
2013 March Handschrift
-
2013 March Moeiteloos
-
2013 March Boeing 747
-
2013 March Bunker
-
2013 February Schiele
-
2013 February Inspiratie (II)
-
2013 February Tumblr.
-
2013 January Bervoets
-
2013 January Licht
-
2013 January Jan Six
-
2013 January Bade
-
2013 January See Art Fly
-
2012 December Onbewoond eiland
-
2012 December Schilderijen
-
2012 December Klimt
-
2012 December Nothingness
-
2012 November Nevel
-
2012 November Magie
-
2012 November Kind
-
2012 November Inspiratie
-
2012 October Matterhorn
-
2012 October Demonen
-
2012 October Vulkaanrand
-
2012 October Richting
-
2012 October Esther
-
2012 September Wakker
-
2012 September Blijvertjes
-
2012 September Wit
-
2012 September Ongrijpbaar
-
2012 August L' Amour Fou
-
2012 July Zielsverwant
-
2012 July YoungWise
-
2012 July Momenten
-
2012 July Tracey
-
2012 June Abramovic
-
2012 June Ritueel
-
2012 June Bedevaart
-
2012 June Ik hou van je
-
2012 May Schildpad
-
2012 May Muze
-
2012 May Varen
-
2012 May Parijs
-
2012 May Een minuut
-
2012 April Sweerts
-
2012 April Inspirator
-
2012 April Opening
-
2012 April Matthaus
-
2012 March Gekrast
-
2012 March Rillingen
-
2012 March Ode
-
2012 March Geweer
-
2012 February Wich
Kunstenaar Louis Majorelle was voor Marokko wat Walter Spies was voor Bali; een tweederangs schilder die naar een exotisch land trok voor het fijne klimaat maar eigenlijk om naakte donkere dames te schilderen. Zijn schilderijen zijn enigszins in de vergetelheid geraakt. Nu is hij alleen nog bekend om de Jardin Majorelle, een prachtige tuin vol bamboe, yucca, agave en overvloeiende vijvers die hij liet aanleggen in Marrakech rondom een knalblauwe villa. Echt beroemd werd Jardin Majorelle door de in 2008 overleden couturier Yves Saint Laurent die er zijn buitenhuis had.
Deze maand bezocht ik Jardin Majorelle tijdens Ramadan. Het was er 48 graden en uitgestorven.Om de hitte te ontvluchten zocht ik mijn toevlucht onder de palmbomen bij het graf van Saint Laurent, een griekse zuil met sobere gedenkplaat. Onder een sloom draaiende fan in een filmzaaltje uit de jaren 30 zag ik daarna L’Amour Fou , een prachtige documentaire over Saint Laurent en zijn partner Pierre Bergé. Daarin word verslag gedaan van de veiling van hun wereldberoemde kunstcollectie. Matisse, Mondriaan, Warhol en Velasquez, het hing allemaal bij hun thuis.
Saint Laurent was pas 21 toen hij modehuis Dior overnam waarna hij van zijn eigen label een miljoenenbedrijf maakte. Dat eiste een zware tol; hij ging zwaar gebukt onder de roem, werd steeds eenzamer en depressiever. En raakte aan de drank en drugs.
Hij omringde zich steeds meer met kunst; bronzen uit de Qing Dynasty, eeuwenoude Buddha’s, kelims uit het Atlasgebergte, de mooiste designmeubelen, ondermeer van Eileen Grey.
Na zijn dood veilde Bergé alles zonder al te veel gewetensbezwaren; voor hem waren het maar spullen. Maar voor Saint Laurent was het uitgesloten geweest te leven zonder de schoonheid van die verzameling. Het was zijn troost. Ook al werd de collectie uiteindelijk geveild voor 373 miljoen euro. L’ Amour Fou bewijst dat de rijkdom van kunst ligt in haar intrinsieke waarde. En dat geld en goede smaak een zeldzame combinatie is.