-
2013 March Handschrift
-
2013 March Moeiteloos
-
2013 March Boeing 747
-
2013 March Bunker
-
2013 February Schiele
-
2013 February Inspiratie (II)
-
2013 February Tumblr.
-
2013 January Bervoets
-
2013 January Licht
-
2013 January Jan Six
-
2013 January Bade
-
2013 January See Art Fly
-
2012 December Onbewoond eiland
-
2012 December Schilderijen
-
2012 December Klimt
-
2012 December Nothingness
-
2012 November Nevel
-
2012 November Magie
-
2012 November Kind
-
2012 November Inspiratie
-
2012 October Matterhorn
-
2012 October Demonen
-
2012 October Vulkaanrand
-
2012 October Richting
-
2012 October Esther
-
2012 September Wakker
-
2012 September Blijvertjes
-
2012 September Wit
-
2012 September Ongrijpbaar
-
2012 August L' Amour Fou
-
2012 July Zielsverwant
-
2012 July YoungWise
-
2012 July Momenten
-
2012 July Tracey
-
2012 June Abramovic
-
2012 June Ritueel
-
2012 June Bedevaart
-
2012 June Ik hou van je
-
2012 May Schildpad
-
2012 May Muze
-
2012 May Varen
-
2012 May Parijs
-
2012 May Een minuut
-
2012 April Sweerts
-
2012 April Inspirator
-
2012 April Opening
-
2012 April Matthaus
-
2012 March Gekrast
-
2012 March Rillingen
-
2012 March Ode
-
2012 March Geweer
-
2012 February Wich
Een open museum en vijf kunstbeurzen in één weekend, wat wil een mens nog meer. Amsterdam is cultureel echt ontwaakt.
Allereerst was er de nieuwe fotobeurs Unseen. Internationaal opgezet met allure en hopelijk een jaarlijks terugkerend fenomeen. De foto van een vogeltje neergestreken op een hand (inclusief miniscule gouddruppels) van de Japanse zenfotograaf fotograaf Masao Yamamoto kon ik niet laten hangen. Ook Amsterdam Drawing, kunstbeurs exclusief voor werk op papier opende voor het eerst. Goed initiatief en niet alleen een tekenaar. Steeds meer verzamelaars ontdekken gelukkig tekeningen.
En er was de langverwachte opening van het Stedelijk Museum. De eerst zo streng overkomende directrice Ann Goldstein lachtte zowaar veel en vaak en had daar alle reden toe: collectie en gebouw leven weer. Koningin Beatrix lachtte ook, zelfs bij het onflatteuze staatsieportret dat Luc Tuymans schilderde. H.M., zoals het werk droogjes heet is nadrukkelijk gebaseerd op een foto. Zeker niet standaard ‘mooi’ of gemakkelijk. Toch is het een goed portret. Omdat Tuymans Beatrix toont zoals ze zich moet voelen: enigszins vermoeid en bedroefd. In haar gezicht gloort het soort blauw dat de nabijheid van een ramp doet vermoeden, zoals wel vaker in het werk van Tuymans. Een intrigerend schilderij dat bij herhaald bekijken aan kracht wint.
Er zit ook verontrustend blauw in het portret dat Marlene Dumas schilderde van Osama Bin Laden. Dat maakt onherroepelijk dat het associaties oproept met de dood. De personificatie van het kwaad glimlacht hier als heilige. Op het formaat van een icoon.
Het Stedelijk heeft een prachtige collectie maar relatief weining middelen om zich te meten met MoMa of Tate. Als het zich wil onderscheiden zal het innovatieve jonge kunst moeten tonen, liefst van Nederlandse kunstenaars. Dus niet alleen blockbusters maar ruimte voor experiment en vernieuwing. Dicht op de ontwikkelingen. Die kunst laten zien waarin zowel schoonheid als gruwel, hoog en laag, het persoonlijke en algemene bij elkaar komt. Net als in het echte leven. Amsterdam is in ieder geval wakker.